Doorgeschoten

Beng, beng! Er vlogen gaten in de deur, die ineens van bladerdeeg leek. Meneer Williams dook opzij naar de grond. Ze schieten echt, dacht Janna. Er kwam een groot zwart gat in haar hersens dat alle gedachten opzoog. Haar ogen registreerden dat de broekspijp van meneer Williams langzaam rood werd, maar het drong nauwelijks tot haar door wat dat betekende. ‘Liggen,’ kreunde Williams. ‘Hij heeft een wapen.’ Janna liet zich op haar knieen vallen. Ergens besefte ze dat het pijn deed, toch voelde ze amper iets. Ze duwde haar tafel om en verschool zich erachter, hem ondertussen meezeulend naar het achterste hoekje van de klas. Vallende tafels, schrapende geluiden. Niemand liep, iedereen kroop. Als je je maar zo klein mogelijk maakte, werd je misschien wel onzichtbaar. De meeste leerlingen zochten dekking in de hoek bij het raam. Hun gezichten verschrompelden tot het alleen nog ogen waren.